Ben Prestage - One Crow Murder
Ik zag Ben Prestage aan het werk in een clubsessie in bluestempel Missy Sippy in Gent (België). Eerlijk gezegd, ik was flink onder de indruk!
Ben Prestage: Swampy one-mans-bluesband. Een "Fris buitenbeentje", zo titelt het Bluesmagazine. Sinistere bluesklanken, rauwe zang.
Vanaf het openingsnummer "Tell Him I'm Gone" wordt meteen de vrolijke toon gezet. Mondharmonica, ellenlangezanglijnen met één ademteug uitgespuwd, stuwende drum en een stevig boogie-ritme - alles door één man gespeeld (zou dit in de studio ook zo zijn?). En op het podium wist hij ook nog een gebroken snaar te wisselen zonder uit zijn ritme te vallen.
Shake it! Met "Amsterdam Rag" gaat hij de authentieke fingerpicking-toer op. "The Ballad of Ray and Ruby" is, met de ontroerende slide-gitaar en de klagerige slide-zang helemaal mijn ding. En op "Take Sick And Die" doet hij er nog een gospelachtig schepje bovenop. Ah, die slide, terwijl de voet stevig de drum blijft slaan.
Met "One Crow Murder" toont de man zijn creatieve virtuositeit op alweer andere manier. Met kleine tokkeldingetjes tussendoor, live begrijp je gewoon niet met welke hersenen hij al zijn lichaamsdelen afzonderlijk weet aan te sturen. Het nummer zwalpt steeds weer tussen intiem en uitbundig.
Op het slepende "When I First Met You Baby" vind ik de zang hemels. "Shine Moon" heeft iets donker en rauw.
"If You Want Me To Love You" is een luguber liefdesblues. Zaalig, die zang en slide. Dit nummer moet je zeker uitluisteren! Doet me ook heel erg denken aan Ian Siegal (of had ik nu net dat niet mogen zeggen, Roland?). Met "3 Hots and a Cot" wordt de vrolijke noot hernomen. Om met "See What My Buddy Done" weer over te gaan in een heerlijk duistere John Lee Hooker-style boogie. En om nog wat meer variatie te steken, neemt hij bij het grappige "Fishing in the dark" de kazoo ook nog in de mond. "Hoot with the owls" knoopt een leuk einde aan dit album.
Spotify: spotify:album:1bKoqjb71559yfjNPZcmYS
https://g.co/kgs/266xT4
Ben Prestage: Swampy one-mans-bluesband. Een "Fris buitenbeentje", zo titelt het Bluesmagazine. Sinistere bluesklanken, rauwe zang.
Vanaf het openingsnummer "Tell Him I'm Gone" wordt meteen de vrolijke toon gezet. Mondharmonica, ellenlangezanglijnen met één ademteug uitgespuwd, stuwende drum en een stevig boogie-ritme - alles door één man gespeeld (zou dit in de studio ook zo zijn?). En op het podium wist hij ook nog een gebroken snaar te wisselen zonder uit zijn ritme te vallen.
Shake it! Met "Amsterdam Rag" gaat hij de authentieke fingerpicking-toer op. "The Ballad of Ray and Ruby" is, met de ontroerende slide-gitaar en de klagerige slide-zang helemaal mijn ding. En op "Take Sick And Die" doet hij er nog een gospelachtig schepje bovenop. Ah, die slide, terwijl de voet stevig de drum blijft slaan.
Met "One Crow Murder" toont de man zijn creatieve virtuositeit op alweer andere manier. Met kleine tokkeldingetjes tussendoor, live begrijp je gewoon niet met welke hersenen hij al zijn lichaamsdelen afzonderlijk weet aan te sturen. Het nummer zwalpt steeds weer tussen intiem en uitbundig.
Op het slepende "When I First Met You Baby" vind ik de zang hemels. "Shine Moon" heeft iets donker en rauw.
"If You Want Me To Love You" is een luguber liefdesblues. Zaalig, die zang en slide. Dit nummer moet je zeker uitluisteren! Doet me ook heel erg denken aan Ian Siegal (of had ik nu net dat niet mogen zeggen, Roland?). Met "3 Hots and a Cot" wordt de vrolijke noot hernomen. Om met "See What My Buddy Done" weer over te gaan in een heerlijk duistere John Lee Hooker-style boogie. En om nog wat meer variatie te steken, neemt hij bij het grappige "Fishing in the dark" de kazoo ook nog in de mond. "Hoot with the owls" knoopt een leuk einde aan dit album.
Spotify: spotify:album:1bKoqjb71559yfjNPZcmYS
https://g.co/kgs/266xT4