Johnny Winter & Dr. John - In Session 1988

Dr. John
Dr. John heeft als virtuoos artiest zijn sporen ruimschoots verdiend. Reeds in de jaren '50 speelde hij als gitarist in het bluescircuit van New Orleans. Toen bij een schietincident echter zijn linker ringvinger werd geraakt, was hij genoodzaakt de gitaar op te geven en spitste hij zich toe op de piano. Dr. John staat gekend voor warme swamp blues en voor virtuoze, psychedelische optredens met heel wat voodoo-rituelen. Eind jaren '60 nam hij de artiestennaam "Dr. John The Nighttripper" aan, ontleend aan een voodoo-dokter uit Louisiana.
Johnny Winter

Johnny Winter - de "albino-bluesman" - is één van de ambassadeurs van de stevige gitaar-gedreven Texas Blues. Hij maakte, mede dankzij zijn virtuoze manier van gitaar spelen, zijn grote doorbraak in 1968, toen hij door "Rolling Stone" werd uitgeroepen tot één van de grote beloften in de rockmuziek. Na enkele succesvolle albums raakte hij echter verslaaf aan heroïne. In 1977 werkte Johnny Winter samen met Muddy Waters, waarna hij een geheel eigen bluesstijl ontwikkelde.

Een bluessessie met beide heren kan niet anders dan ontaarden in een kruitvat vol virtuositeit. Het overleg bij aanvang van de sessie is afgemeten. Johnny Winter's stem klinkt als als die van een oude kraker, de grote asbak naast hem heeft daar wellicht iets mee te maken. Hij neemt enkele trekken van zijn sigaret,  Dr. John zet een boogie-piano ritme in en beide heren gaan van start met "Right Place, Wrong Time", Dr. John's grootste hit. De swing zit er meteen in. En zodra Jonny Winter uitgenodigd wordt om de gitaar te laten klinken, rollen de hammer-on's, pull-off's en bendings vingervlug over de hals van zijn instrument. Behoudens een grapje aan het eind, blijft Johnny Winter het hele nummer door stoïcijns geconcentreerd.

Met respect voor de tradities - "That's what the old folks used to do" - wordt Chuck Berry's "Johnny B. Goode" aangekondigd. "In D natural - the worst key in the world for playing Johnny B. Goode". En dan wordt het "loud and nasty": Johnny Winter adopteert het nummer en kleeft er met een resem snel opeenvolgende noten en een rauwe grollende stem zijn hoogenergetische stijl op. Negen minuten ver en de aanvankelijk wat bedeesde Johnny staat ontspannen te dansen. En wat een soleertalent! Het zet Dr. John aan tot leuk samenspel, het ijs is gebroken!

Dr. John is aan de beurt om zijn pianotalent ten berde te brengen. Hij kiest voor de 12-matenblues "Junior Parker's Song". Johnny speelt een heel expressieve gitaarsolo die mooi aansluit bij de vingervlugge solo die Dr. John op piano neerzet.

JB Lenoir's "Mama talk to your daughter" wordt door Johnny Winter ingezet als een flinke uptempo-Texas-boogie waar ook Dr. John flink zijn vingers weet op te zetten. Grollend sluit Johnny Winter zich netjes aan met een resem leuke gitaarriffs. John Paris maakt met de mondharmonica het geheel compleet.

Dr. John zet het tweede deel in met "You Lie Too Much", een nummer van zijn hand. Het blijft  indrukwekkend om te zien hoe de lange vingers van Johnny Winter de nek van zijn gitaar bespelen. De man is in zijn nopjes, en beide artiesten genieten zichtbaar.

Vanaf de slide-gitaarintro en verder doorheen de prachtige slow-blues "She Doesn't Mean Mistreated" hoor je de invloed van Muddy Waters - en uiteraard voegt Johnny Winter, zich helemaal inlevend, een stapel extra noten toe aan het nummer. Intens klagend over "Mean Mistreaded", stelt hij in de laatste zin: "But I'd be the same way if I could".

"Tipitina" is een "New-Orleans music standard" van Professor Longhair en een thuismatch voor Dr. John die zich in dit nummer vocaal heel sterk toont. De sessie sluit af met Dr. John's "Such a night" - in een hommage aan "New Orleans Piano Prins" James Booker.

De band:
  • Johnny Winter: guitar, vocals
  • Dr. John: piano, vocals
  • Brian Russell: guitar
  • John Paris: bass, harmonica
  • Terry Clark: drums