Work all nite on a drink o' rum - een afspeellijst van DJ Moussa Rasé

DJ Moussa Rasé presenteert ons de het vierde schip uit de vloot van "De Bananenboot". Grijp een glas rum, vlei je neder in de schommelzetel en geniet van een afspeellijst met heel wat avontuurlijke nummers waar je een avond lang mee kan  ronddobberen.
Het is Scott Bradlee die de jukebox in gang steekt voor een feestje in haar gezellige kajuit in Astoria, New York. Bradlee verzoekt ons aan boord wel om aandacht te hebben voor de inhoud, eerder dan de verpakking.

In 2011 nodigde pianiste Scott Bradlee  een groep muzikale schoolvrienden uit in haar appartement om samen gekende nummers om te toveren in een geheel andere stijl - vaak met knipoog naar de swing en de jazz uit de jaren '20. Het roterende muziekcollectief "Postmodern Jukebox", kortweg PMJ, toert intussen wereldwijd en bestaat uit meer dan 70 muzikanten. Elke week brengt de groep een nieuwe video uit op hun Youtube-kanaal.
De dames zetten zich onmiddellijk schrap om zelfrespect en "Positive Body Image" te propageren, in een aanklacht tegen het onhaalbare schoonheidsideaal dat door de mode-industrie wordt gepropageerd. Ze bewerkten daartoe de debuutsingle "All About The Bass" van Meghan Trailor . De echte schoonheid zit immers vanbinnen. Al mogen de dames van PMJ best gezien worden; They are bringing booty back!

Funk Como Le Gusta
De heren van Funk Como Le Gusta zijn echter niet uitgenodigd op het feestje. Virtueel geketend door de loonarbeid werd hun bewegingsvrijheid beperkt en zinken ze dieper en dieper in de ellende.
Het begon allemaal in 1998, in een bar in Cuba. Enkele mannen verbaasden zich over een vlot meisje die uit haar sigaar een stroom woorden en wolken de lucht in blies. "The Funk Girl" bleef nog heel wat dagen het gespreksonderwerp, en zo ontstond de naam "Funk Come Le Gusta".
Vijf blazers. Twaalf stoere mannen in een prestigieuze band. En intussen al meer dan twintig jaar ervaring in het muziekvak.

"16 Toneladas" is een samba-versie van "Sixteen Tons", een nummer over een mijnwerker die altijd klaar staat met de vuisten, ondanks het feit dat hij steeds dieper wegzakt in de schulden. Net als op sommige katoenplantages werden heel wat mijnwerkers immers uitbetaald met tegoedbonnen die ze enkel konden uitgeven in de winkel van de mijn zelf, waar de prijzen hoger lagen dan de gangbare. Bovendien zorgde de mijneigenaar voor huisvesting waardoor de mijnwerker ook nog eens huur verschuldigd was. "You load sixteen tons and what do you get? Another day older and deeper in debt!"

"Sixteen Tons" werd in 1946 voor het eerst opgenomen door de Amerikaanse countryzanger Merle Travis, hoewel George S. Davis in 1966 beweerde dat hij al in 1930 het nummer had geschreven onder de titel "Nine to Ten Tons". In 1955 maakte Tennessee Ford er een wereldhit van.
Onder meer B.B. King, Johnny Cash, Eric Burdon en uiteraard Louis Neefs coverden het verhaal van de onfortuinlijke mijnwerker. En tenslotte bestaat er een Franse, Hongaarse, Duitse en zelfs Chinese vertaling!
Het draait dan ook allemaal om populaire muziek. De Braziliaanse kunstenaar, componist, liedjesschrijver en zanger Caetano Veloso oefent reeds sinds de jaren '60 met zijn gevarieerd werk een belangrijke invloed uit op de Braziliaanse muziek. Als zanger vertolkt hij daarnaast ook liedjes van andere artiesten, waardoor hun nummers een succesvol tweede leven gaan leiden. Caetano Veloso rijgt Nega Maluca, een carnavalslied uit 1950 van de hand van Fernando Lobo en Evaldo Ruy, vlotjes aan elkaar met Michael Jackson's Billy Jean en Elanor Rigby van The Beatles. Het geheel, een bossanova-medley, vertelt het verhaal van een vrouw die in een bar aan een man hun zoon voorstelt - "Nega Maluca", van de man die blijft ontkennen wanneer een vrouw hem stalkt met zijn vermeende kind - "Billy Jean", waarna de vrouw - "Eleanor Rigby" - in alle eenzaamheid achter blijft.



John Lurie
Tijd voor de scheepsmaaltijd: een portie pannenkoekjes, jawel. Zoet of hartig, het maakt niet uit. Meesterkok Marvin Pontiac erfde langs vaderszijde Malinese en langs moederszijde Joodse genen, een eigenschap die hij aanwendde om beide culturen te mengen in een bluesy recept. De man wiens reputatie schromelijk miskend werd, wist dan ook van aanpakken: naar verluidt ging Marvin Pontiac ooit op de vuist met Little Walter die claimde dat hij zijn stijl had gekopieerd, terwijl in het verre Nigeria een bootleg van Pontiac's "Pancakes" plots uitgroeide tot een immense hit.
Maar niets is wat het lijkt - behalve dan dat jazz-componist John Lurie, zich verschuilend achter het masker van Pontiac, ons een rad voor de ogen laat draaien.

Wel levensecht, proefbaar, tastbaar en intens genietbaar is het drankje dat de New Yorkse Somi ons serveert. Haar boodschap "The Wild One", over een dame die thee drinkt met melk, rum en kruiden, brengt ze met een serene stem en toch recht-voor-de-raap, tegen een groovende, ritmische achtergrond van houtblok, shakers en een pakkende soukous-gitaar.
Somi is Afro-Amerikaanse: haar ouders waren immigranten uit Rwanda en Oeganda. Ze nam als setting voor haar muziek de wijk waar ze woont: Harlem nabij New York. Een etnische mix van "Legal Aliens" in New York.

Sarah Webster Fabio
Na het toetje worden we weer tot de orde geropen. Sarah Webster Fabio, geboren in 1928 in Nashville, Tennessee, ademt als pionier van de "Black Arts Movement" de cultuurkritische poëzie uit de jaren '60. In haar gedichten en proza beschrijft ze de persoonlijke, politieke en culturele aspecten van leven van de Afro-Amerikaanse gemeenschap in de VS. Al geruime tijd voor muziek en poëzie zich mengden tot hip-hop, combineerde immers een generatie zwarte artiesten hun poëzie met blues en jazzmuziek.
Sarah Webster's gedichten werden opgenomen bij Folkway Records. Eén daarvan, "Work It Out", met een donkere funky begeleiding, maakt deel uit van het album "Bass Soul: 12 poems by Sarah Webster Fabio" uit 1972. Webster Fabio overleed in 1979.

 Gelukkig is er op de boot ook plaats voor therapie. Want dat muziek therapeutisch werkt, staat buiten kijf. Nadat de toen 19-jarige Melody Gardot als fietser werd aangereden door een auto, leed ze ten gevolge van een ernstig hersen- en ruggenmergletsel aan geheugenverlies. Bovendien was ze bedlegerig en overgevoelig aan geluid en licht. In het ziekenhuis werd ze door een arts gestimuleerd om muziektherapie te volgen. Melody Gardot leerde eerst neuriën, dan zingen en muziek schrijven, waarna ze zich ontwikkelde tot een indrukwekkende zangeres. Omdat ze niet kon zitten, leerde ze gitaar spelen, liggend op haar rug. Later organiseerde ze zelf ook programma's van muziektherapie.
Aanvankelijk koos Melody Gardot voor smooth jazz en rustige muziek, maar op haar album "Currency Of Man (The Artist Cut)" gooit ze het roer om en zet ze koers naar ruigere en met meer soulvolle muziek. De dame laat zich dan ook niet mis verstaan. Met "Don't Misunderstand" grijpt ze elke passagier recht naar de strot. En ook live staat Melody Gardot haar mannetje!


Have you heard the news?
They say a little 14 year old little girl had a baby on the way
To much for her little mind to bare
And that type of news to her mama she cannot spare

We komen in een woelige storm terecht. Met een ijzige roep van Tisha's mama in "Toilet Tisha" stampt ook Outkast je daar waar je het liever niet wou voelen. Hip-hop die meer melodieus klinkt dan we gewoon zijn, verhalend over een dramatische tienerzwangerschap en suicidaliteit, gebracht als een horrorverhaal. Dit is sterke hip-hop, complexloos dobberend op straffe psychedelica.

Jamila Woods
Maar we gaan niet overstag, de crew houdt het schip dapper op koers. "None of us are free, but some of us are brave!" De uit Chicago afkomstige dichteres, activiste en soulzangeres Jamila Woods sluit zich aan bij het rijtje zwarte artiesten die het diepgewortelde racisme aankaarten met muziek. Haar debuutalbum bracht ze uit in de nasleep van de moord op de Afro-Amerikaanse Mike Brown door de politieagent Darren Wilson.
Op haar tweede album LEGACY! LEGACY! draagt elk nummer de naam van een invloedrijk zwart-Amerikaans figuur. "MILES" dus, een portie moderne soul genoemd naar... Miles Davis uiteraard. Een eerbetoon aan een man die speelde met de rug naar het (blanke) publiek, alsof hij wou zeggen "ik ben hier niet om voor jullie op te treden. Ik ben hier om te doen wat ik graag doe.":

I do
What I do
Not for you
Not for you (not for you)

MILES - Jamila Woods

Safi
De Mechelse rapper en zanger Safi - Sevi Geerts voor de vrienden - schreef "Tegenpolen" na een turbulente periode in zijn relatie. Tegenpolen botsen en struikelen, maar eens de moeilijke hindernissen genomen, vullen ze elkaar aan en worden ze ontzettend sterk. Laat het nummer een aanmoediging zijn om elkaar te omarmen, ondanks onze verschillen. 

Toen Jazz-toetsenist Kamaal Wiliams in 2017 achterbleef uit het spraakmakende duo Yussef Kamaal, werd hem verteld dat hij klaar was. Dat hij nooit nog zo'n goede plaat zou maken.
Maar een geharde zeeman hou je echter niet lang aan wal. En laat die reactie nu net de drijfveer geweest zijn om nieuw materiaal uit te brengen. Onder de vlag "The Return" trekt Kamaal Wiliams trekt zich niets aan van de grenzen die de jazz definiëren. Vanuit het kraaiennest werpt hij zijn blik op de "Medina": een warme en lome plek waar je vrolijk kalm van wordt.

Moog Synthesizer
Annette Peacock werd geboren in 1941 in New York en begon reeds als vierjarig kind muziek te componeren. Aan het eind van de jaren '60 kreeg ze van uitvinder Robert Moog één van zijn eerste synthesizers cadeau. Met dit futuristische instrument ging Peacock op pionierstocht en op zoek naar nieuwe muzikale mogelijkheden. Door haar zang te weven doorheen de klank van elektronische synth-muziek loodste ze de avant-garde jazz, rap en funk een nieuwe dimensie binnen. De zoektocht naar nieuwe klanken was uitdagend en alles behalve een evidentie - de synthesizer had toen nog de afmetingen van de cockpit van een vliegtuig en live moest het publiek soms tot twintig minuten wachten tussen twee nummers om Annette Peacock toe te laten om de juiste sound te configureren.
In het funky "Survival" overweegt poëet Annette Peacock de beproevingen van de mensheid in de 21e eeuw en sleept ze ons mee in een bijna 15-minuten lang laidback-avontuur waarin de synthesizer een warme conversatie voert met de bas, onderbouwd door een zwoele, exotische percussie. En tot besluit eindigt het nummer verrassend in de mood van een kerstballad.

Difference is not equal to inequality
Inequality is not even a reality - only a power play!
Don't resist
Don't believe it, and it won't exist
(That don't mean it'll disappear
But it won't, corrupt you personally, with fear.)

Survival - Anne Peacock

Al evenzeer met de drift van een ontdekkingsreiziger bracht D'Angelo in 2014 het elektronisch gelaagde "Prayer", een oorwurm als gebed, gezongen met een stem die de geesten van Prince en Sly Stone tot leven wekt, terwijl een funky swingende groove het danstapijt legt voor elektronische riffs die gestaag verglijden in diepe blues.

Twee mannen en een vrouw uit Los Angeles zetten ons, in naam van Moonchild, weer met de voeten op de grond en brengen met "The Truth" delicate, hartverwarmende neo-soul vocals, warme jazzy blazers en een subtiele elektronische groove.

Ook een zeeman wordt wel eens nat. Aan boord de Britse zanger Benjamine Clementin die vecht tegen zijn demonen met een move tegen pesten. Benjamin was geraakt door het werk van Donald Winnicott, de psychoanalyst en kinderarts die vaststelde dat de gevolgen van pesten bij kinderen een gelijkaardig maar uiteraard minder intens patroon vertonen als de gevolgen van de gruwel van oorlogsgeweld. Zelf gepest op kinderleeftijd, componeerde Benjamin Clementin een scherpzinnig nummer over "Phantom of Aleppoville" of "het kleine Aleppo", een symbolische plek waar de meeste kinderen om onbegrijpelijke reden door een fantoom gepest worden. De donkere poëtische stem gaat door merg en been: "We Won't Leave You Alone. We Want You To Die. We Won't Leave You Alone!"


Keziah Jones
De muziek van Prince is nooit veraf. En al zeker niet wanneer Keziah Jones zijn intrede doet. Hij brengt met zijn uitzonderlijke stem ode aan "His Royal Badness" in een sublieme, lyrische versie van "Joy in Repetition". Het doet immers goed om mooie dingen te herhalen. En daar is Keziah Jones met onderscheiding in geslaagd. Of het genot van de herhaling een ook seksuele connotatie heeft, is niet geheel duidelijk.

De Israëlische bassist Avishai Cohen groeide op in een multiculturele familie met roots in Spanje, Griekenland en Polen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij ook muzikaal heel wat grenzen sloopt en daarbij de complexiteit niet schuwt. Met een opbeurende liefdesverklaring in "My Lady" dompelt hij jazzmuziek in een bad van funky pop en een vleugje ritmische New Orleans.

De periode tussen 1965 en 1970 was ingrijpend voor het bewustzijn van heel wat Amerikanen. Zo ook bij Gene McDaniels, geboren in 1935 en tot in de jaren '60 een nette soul-crooner met rijzend commercieel succes. De man stapte rond 1970 uit de commerciële muziekindustrie en transformeerde zichzelf tot "Eugene McDaniels the Left Rev. Mc D", een zwarte protestzanger en muzikaal genie die soul mengde met rock en hippie-muziek, of zoals in het doordringende "Unspoken Dreams of Light" een paringsdans tussen jazz en funk. Niet iedereen kon de satire in Eugene's lyrics appreciëren; uiteindelijk kwam hij in de aandacht van president Nixon, waarna diens vice-president Spiro Agnews met een telefoontje het management van Atlantic Records onder druk zette. McDaniels werd van het label gedumpt, doch wist zich desondanks verder te ontpoppen tot succesvol producer en songwriter.

D'Angelo
We stomen richting The Wild West. D'Angelo zong het rustige nummer "Unshaken" voor de populaire westerngame Read Dead Redemption 2. De rustige gitaar met lichte percussie en de New-Orleans gekleurde gospelzang vanuit de diepe baritonregisters - heel verrassend voor wie vertrouwd is met het werk van D'Angelo - halen de westernvibes naar boven. Voor de tekst liet D'Angelo zich inspireren door de woorden van guru Sri Paramahansa Yogananda: "You must stand unshaken amidst the crash of breaking worlds".


Brittany Howard
Brittany Howard, vocaliste en tekstschrijfster van de Alabama Shakes, ontrafelt een gedrogeerde funky droom die begint met de woorden "On a planet not so far away, we were born together". Haar stem draagt de sfeer van D'Angelo's falsetto terwijl de modderige, slepende funk doet terugdenken aan de experimenten van Sly Stone. De donkere, slepende gitaarsolo die opduikt uit het niets, maakt van dit nummer een weirdo bluesrocker. Het quartet, afkomstig uit het diepe zuiden van de V.S., is dan ook vertrouwd met de blues.
In 2013 brachten de Alabama Shakes in The White House de Memhis Soul van de jaren '60 in herinnering. Iconisch, want op de eerst rij zat  de eerste zwarte president van Amerika, Barak Obama, samen met zijn familie, terwijl de zwarte frontvrouw haar blanke bandleden aanvuurde met Albert King's "Born Under A Bad Sign". Intussen verliet de groep de vaste grond van sixties soul, stevenend naar nieuwe muzikale horizonten.



"Marilyn" is een gezapig nummer van het Engelse elektronische muziekduo Mount Kimbie, samen met Mica Levi, aka Micachu. Een nummer over liefde, en liefde is maar zo sterk als degene die liefheeft.
De zwarte activiste en hedendaagse griot Akua Naru groeide op, omringd door sterke zwarte vrouwen. In "The Offering" nodigt ze Mulatu Astake, meester van de ethio-jazz uit voor een avontuurlijk muziekstuk met intelligente, dwingende maar toegankelijke lyrics. Als dochter van de diaspora identificeert ze zich met Afrika en vertelt ze het verhaal van de hedendaagse zwart vrouw.

Abou Diarra is een discipel van Vieux Kanté, de man die de "kamele n'goni" of harp meesterlijk beheerste. De kamele n'goni zelf was een meer toegankelijke variant van harp der jagers, de "donson n'goni", een Bambara-harp waar een taboe rond heerste.
Abou Diarra reisde te voet vanuit Abidjan in Ivoorkust naar Bamako in Mali en Conakry in Guinee met zijn het instrument onder de arm om muziek te spelen. Intussen vertoeft hij in Frankrijk waar hij zijn laatste albums opnam. In "Koya Blues", een eerbetoon aan Diarra's moeder en de gerenommeerde Malinese zangeres Koya, brengt Abou Diarra vernieuwing in de sound van West-Afrika met een dialoog tussen de fluit en de pentatonische harmonicaklanken van Vincent Bucher.

De scheepsklok tikt verder, en wie nog geen kennis maakte met de term "arabicana", moet nu dringend naar NO Blues luisteren, een band die oriëntaalse rootsmuziek combineert met Amerikaanse folk-blues. NO Blues ontstond toen het creatieve productiehuis "ON" - Oost-Nederland" met Deventer als thuishaven - de Americana-gitarist Ad van Meurs verenigde met de uit Jeruzalem afkomstige oud-speler Haytam Safia. De zweverige oosterse muziek in duet met strakke delta-blues werd finaal onderbouwd door bassist Anne-Maarten van Heuvelen. Het instrumentale "The Clock" is een sfeervol staaltje muziek, we varen door een prachtig uitgestrekt deltalandschap waar de Nijl en de Mississippi samen vloeien in een oneindige stroom van lieflijke muziek.

We hebben helaas ook een stalkster aan boord. Liefde is dan wel het schoonste goed ter wereld, Awa Ly smeekt er om met zachte humor en toch met enigszins doortastende stem. "Let Me Love You". Awa Ly is van oorsprong Senegalese maar geboren in Frankrijk, ze leeft in Italië en zingt in het Engels. Haar muziek is al even eclectisch: noem het jazz, soul, blues, folk of een beetje pop, het doet er eigenlijk niet toe: 't is warm, vrolijk en vooral, het raakt. En de dame blijft je achtervolgen, zowel letterlijk als in gedachten.

Meshell Ndegeocello
Zet je schrap aan dek, want het weer is onvoorspelbaar. Intussen huldigt bassiste en zangeres Meshell Ndegeocello zijne majesteit Prince met een wondermooie cover van zijn ballad "Sometimes It Snows In April". Het droevige nummer over de dood werd geschreven als soundtrack voor de film "Under The Cherry Moon" uit 1986. In tegenstelling tot de piano-omkadering in Prince's versie, maakt Meshell Ndegeocello gebruik van bas- en gitaararrangementen die, in combinatie met haar unieke stem, de donkere tristesse van het nummer uitzonderlijk mooi vertolken.
Herbie Hancock
Over een periode van meer dan veertig jaar ontpopte de in Chicago geboren pianist Herbie Hancock zich tot één van de meest creatieve jazz-iconen ter wereld. Hij was de man achter de experimentele, elektrische muziek van Miles Davis en getuigde steeds een vooruitziende blik.
"Court and Spark" is een jazz-interpretatie van Joni Mitchell's nummer waarop Herbie Hancock met zijn fraaie piano-begeleiding veel ruimte laat voor een conversatie tussen de zang van Norah Jones en de sax van Wayne Shorter, een jazz-saxofonist die zelf met Joni Mitchell samen musiceerde.
Norah Jones maakt ons helemaal zen met "Burn" en een terugkeer naar haar herkenbare roots: een rustig jazzy ritme en een zwoele gladde stem waartussen ze opnieuw ruimte laat voor de subtiele saxofoon van Wayne Shorter.

DJ Moussa Rasé stuurt op de lange golf een harmonie van avontuurlijke muziekjes de ether in. Het eindresultaat, "Work all nite on a drink o rum" is een afspeellijst die dobbert door een indrukwekkend deltalandschap waar de Nijl en de Mississippi samen vloeien. Aan het roer staat een groep sterke vrouwen die, ondanks hun lyrische ingesteldheid, enige vorm van activisme niet schuwen, terwijl onderweg heel wat sterke figuren met een donker kleurtje aanmonsteren.

Bb Bm B 

Spotify afspeellijst